Οι λογιστικοί κανόνες που ακολουθούν οι επιχειρήσεις κατά την αναφορά των οικονομικών αποτελεσμάτων είναι συχνά διαφορετικοί από τους κανόνες που πρέπει να ακολουθούν κατά την προετοιμασία της δήλωσης φόρου εισοδήματος.
Ως αποτέλεσμα, το ποσό του φόρου που μια επιχείρηση οφείλει να πληρώσει με βάση τα κέρδη της θα είναι διαφορετικό από την πραγματική φορολογική οφειλή της. Η ανισότητα αυτή εμφανίζεται στις οικονομικές καταστάσεις της εταιρείας.
Οι κανόνες για τη χρηματοοικονομική λογιστική και εκείνες για φορολογική λογιστική αποκλίνουν σε μια σειρά από τομείς. Ένα από τα πιο κοινά σημεία της διαφοράς είναι στο πώς μια επιχείρηση αποσβένει τα περιουσιακά της στοιχεία.
Σύμφωνα με τις γενικά αποδεκτές λογιστικές αρχές, μπορεί να αποσβέσει περιουσιακά στοιχεία όπως θέλει, εφ 'όσον αυτή η μέθοδος είναι συστηματική και ορθολογική. Ο φορολογικός κώδικας, όμως, υπαγορεύει ότι τα περιουσιακά στοιχεία αποσβένονται σύμφωνα με πολύ στενές κατευθυντήριες γραμμές.
Το έξοδο απόσβεσης μιας εταιρείας επηρεάζει άμεσα τα κέρδη της, και δεδομένου ότι οι εταιρείες πληρώνουν τους φόρους επί των κερδών τους, η διαφορά μεταξύ των δύο συνόλων των λογιστικών κανόνων παράγει δύο διαφορετικούς υπολογισμούς των υποχρεώσεων της εταιρείας φόρου.
"Φόρος εισοδήματος" είναι ό, τι μια εταιρεία έχει υπολογίσει ότι πρέπει να καταβάλει σε φόρους που βασίζονται στους κανόνες της λογιστικής. Η εταιρεία αναφέρει τη δαπάνη αυτή στην κατάσταση λογαριασμού αποτελεσμάτων της. Και είναι το πραγματικό ποσό που οφείλει η εταιρεία στους φόρους, με βάση τους κανόνες του φορολογικού κώδικα. Ο πληρωτέος φόρος εισοδήματος εμφανίζεται στον ισολογισμό ως υποχρέωση μέχρι η επιχείρηση να καταβάλλει στην πραγματικότητα το φόρο.
Οι διαφορές γενικά υποτίθεται ότι εξομαλύνονται με την πάροδο του χρόνου. Με την υποτίμηση τα δύο συστήματα υποτιμούν τελικά το ίδιο ποσό της αξίας, η διαφορά είναι μόνο στον χρονισμό.
Όταν η δαπάνη φόρου εισοδήματος μιας επιχείρησης είναι διαφορετική από την πραγματική φορολογική οφειλή της, η διαφορά πρέπει να εμφανίζονται στον ισολογισμό, ώστε να μπορεί να «χρησιμοποιηθεί» αργότερα.