Η αναπροσαρμογή χρησιμοποιείται για να προσαρμόσει τη λογιστική αξία ενός πάγιου περιουσιακού στοιχείου στην τρέχουσα αγοραία αξία του. Αυτή είναι μια επιλογή βάσει των Διεθνών Προτύπων Χρηματοοικονομικής Πληροφόρησης, αλλά δεν επιτρέπεται σύμφωνα με τις Γενικά Αποδεκτές Λογιστικές Αρχές.
Όταν μια επιχείρηση προβαίνει σε μια τέτοια ενέργεια στην ουσία μεταφέρει το πάγιο ενεργητικό στην εύλογη αξία του, μείον τυχόν μεταγενέστερες σωρευμένες αποσβέσεις και συσσωρευμένες ζημίες απομείωσης. Ωστόσο μια επιχείρηση δεν μπορεί επιλεκτικά να εφαρμόσει την μέθοδο αυτή σε μεμονωμένα πάγια περιουσιακά στοιχεία. Αντ 'αυτού, εφαρμόζεται σε ολόκληρες κατηγορίες περιουσιακών στοιχείων.
Εάν γίνει αναπροσαρμογή με αποτέλεσμα την αύξηση της λογιστικής αξίας ενός παγίου, η επιχείρηση αναγνωρίζει την αύξηση των συνολικών εσόδων και την περιλαμβάνει στα ίδια κεφάλαια. Ωστόσο, εάν η αύξηση αντιστρέφει τη μείωση της αναπροσαρμογής για το ίδιο περιουσιακό στοιχείο που είχε αναγνωριστεί προηγουμένως στα αποτελέσματα, το κέρδος από τη διαφορά από την προηγούμενη ζημία, διαγραφή την ζημία.
Εάν μια αναπροσαρμογή έχει ως αποτέλεσμα τη μείωση της λογιστικής αξίας ενός παγίου, η μείωση αναγνωρίζεται στα αποτελέσματα. Ωστόσο, αν υπάρχει πιστωτικό υπόλοιπο στο πλεόνασμα αναπροσαρμογής η επιχείρηση αναγνωρίζει τη μείωση των συνολικών εσόδων για να αντισταθμίσει το πιστωτικό υπόλοιπο. Η μείωση που αναγνωρίζεται στα συνολικά έσοδα μειώνει το ποσό πλεονάσματος αναπροσαρμογής που η επιχείρηση μπορεί να έχει ήδη καταχωρήσει στα ίδια κεφάλαια.